Hulp? Ja ik ben hulp gaan zoeken na de relatiebreuk met de moeder van onze kinderen. Waar ik de afgelopen jaren altijd heb geroepen dat alles wel goed zou komen en ik geen hulp nodig had, ben ik er sinds eind december achter gekomen dat dit niet het geval is. Ik heb wel degelijk hulp nodig en deze heb ik dan ook gezocht.
Praktijkondersteuner
Toen de breuk een feit was en ik enkele dagen later met Vince naar de huisarts moest heb ik daar met veel lood in mijn schoenen aangekaart dat het niet goed ging met mij. De huisarts heeft mijn verhaal aangehoord zonder te oordelen en dat luchtte mij eigenlijk al best op. Via de huisarts kreeg ik een verwijzing naar de praktijkondersteuner die in de praktijk aanwezig is. Ik kreeg de mogelijkheid om een week later de eerste afspraak met de praktijkondersteuner te hebben, maar vanwege mijn persoonlijkheid en mijn ontwijkingsgedrag verzon ik weer enkele excuses om deze afspraak meteen enkele weken te verzetten. Maar toen ik omdraaide en in de ogen van Vince keek heb ik toch maar besloten om de eerste de beste mogelijk aan te pakken. Iets waar ik achteraf geen spijt van heb gehad. De dag van de eerste afspraak ging had ik flinke concentratieproblemen en was ik angstig voor wat er ging komen. Eenmaal in de kamer van de praktijkondersteuner bleek die angst nergens nodig voor te zijn en liep eigenlijk alles vanzelf. Via vragen probeerde de goede man achter mijn probleem of problemen te komen, waaronder het communiceren. Al snel bleek dat een sessie niet genoeg was en dat er meerdere sessies nodig waren. Ik kreeg ook enkele gegevens van zelfhulpgroepen die mij misschien wel eens met een van mijn problemen, het communiceren, konden helpen. Na een drietal sessies heeft de praktijkondersteuner mij doorverwezen naar een psycholoog omdat hij er achter was gekomen dat ik problemen heb met op een juiste manier te communiceren en dat een psycholoog misschien wel eens achter de reden hier van kan komen omdat deze dieper graven dan wat wij gewend zijn.
Zelfhulpgroep
Een van de mogelijkheden die de praktijkondersteuner mij bood was ga eens praten bij een zelfhulpgroep. Hiervoor had ik een drietal mogelijkheden. Twee hiervan bleken bij dezelfde organisatie te zijn, echter deze groep was volledig bezet en de eerste mogelijkheid is pas ergens op het einde van het jaar. Voor deze cursus “Effectieve Communicatie” bij het Regionaal Trainingscentrum heb ik pas begin juli een intake en hierover kan ik jullie dus nog vrij weinig vertellen. Op de volgende link kun je wel alvast zien wat deze cursus globaal inhoud. De andere mogelijkheid, Steunpunt Zelfhulp ‘s-Hertogenbosch, had wel plek en na een snelle intake kwam ik terecht in een groep genaamd het opstapje. Hierbij heb ik enkele sessies bijgewoond. Na het ontvangen van de sleutel van mijn nieuwe huis heb ik nog een keer een sessie bijgewoond, maar daarna was dit voor mij niet meer mogelijk in verband met Elin & Vince. De sessies zijn namelijk precies in de weken dat de kinderen bij mij zijn, en aangezien deze groep niet aansluit bij mij en mijn problemen heb ik besloten niet vaker deze sessies te bezoeken. Ik kijk nu uit naar de cursus op het einde van het jaar “Effectieve Communicatie”.
Psycholoog
Na een drietal sessies bij de praktijkondersteuner bij de huisartsenpraktijk ben ik doorverwezen naar psychologenpraktijk Haga & Dijkstra. Na een intake heb ik meerdere sessies gehad. Sessies waarin je gewoon vrij kan praten en waarin de meest uiteenlopende vragen worden gesteld waarop je antwoord mag geven. Punten die je raken als persoon, maar ook punten die in mijn ogen niet echt belangrijk zijn. Uit dit geheel heeft de psychologe een analyse gemaakt met punten waaraan ik extra aandacht moet besteden. Wat ik al jaren doe is confrontaties uit de weg gaan en hierdoor schuif ik in mijn onderbewust zijn mensen naar de achtergrond. Omdat ik de laatste tientallen jaren geen zin heb gehad in deze confrontaties heb ik een hele afstand genomen met mensen die toch wel belangrijk zijn voor mij. Ik heb deze mensen nooit durven te zeggen wat hun reacties met mij deden, iets wat ik nu wel zal moeten doen. Ik moet hen durven te zeggen wat mij dwars zit, wat mijn gevoelens zijn en ga zo maar door. Maar vanwege mijn vluchtgedrag heb ik deze gevoelens van mij altijd verwaarloosd. Ik moet mensen durven te zeggen dat ik het misschien niet met hen eens ben, dat ik hun reacties niet waardeer. Ik was, en ben nog steeds, bang dat ze dan denken wat een rare vogel is die Dewi. Iets wat waarschijnlijk niet het geval is, maar zo denk ik momenteel wel. Ik ben gewoon angstig voor hen reacties.
Goede vriendin
Naast hulp van professionele instanties heb ik ook nog uit onverwachte hoek een soort van hulp gekregen. Mijn relatiebreuk heb ik als eerste tegen een goede vriendin verteld. Nee niet tegen mijn ouders, niet tegen mijn zus, maar tegen een goede vriendin. Waarom? Dat weet ik niet meer, maar ik voelde gewoon dat ik haar dit als eerste moest vertellen. Wij kennen elkaar al ruim twintig jaar en we kunnen het goed met elkaar vinden. We spreken elkaar maar enkele malen per jaar en meestal dan ook nog via de app. Maar het contact wat ik met haar de laatste maanden heb gehad heeft veel betekend voor mij. Ik heb haar kunnen zeggen wat ik dacht, mijn hart bij haar kunnen luchten en ik heb enkele bruikbare tips van haar gehad waar nodig. Ze is een van de weinige personen, misschien wel de enige, die mij begrijpt. Ze heeft altijd al een speciaal plaatsje in mijn hart gehad, maar dit speciale plekje is de laatste maanden alleen maar verder verankerd in mijn hart. Ik weet niet of ik dat mag of kan zeggen, maar ik hou zielsveel van haar, zo dankbaar ben ik haar.
Maar na enkele sessies met praktijkondersteuners, zelfhulpgroepen, psychologen en goede vrienden houd het voor mij nog niet op. Ik zal zelf altijd moeten blijven werken om drempels voor mezelf weg te nemen en moeilijke zaken niet meer uit de weg te gaan. Dit zal mij veel moeite en energie gaan kosten, maar ik ben overtuigd dat het mij gaat helpen en dat ik er beter en sterker uit kom.
