Oeff, ik vraag me nu echt af waarom ik ben begonnen om over dit onderwerp te schrijven in deze persoonlijke blog. Maanden voel ik me vrij onrustig en loop ik al met het idee om dit voor mezelf en daarbij ook voor jullie te verwoorden. Maar op de dag van de liefde heb ik besloten dit toch te plaatsen. Ik heb het afgelopen jaar ervaren als moeilijk en zwaar, maar ondertussen heb ik geprobeerd om mezelf en alles om mij heen weer op de rit te krijgen. Ik heb moeten leren omgaan met nieuwe dingen. Zo sta ik er om de week alleen voor met de kinderen, maar nu langzaam krijg ik het gevoel dat mij dit wel lukt en dat ik er zeker ook voldoening uit haal. Ik kan de kinderen nog niet alles geven wat zij misschien willen, maar ik doe mijn stinkende best om het zo leuk mogelijk voor hen te maken.
Ik zit goed in mijn vel, maar toch knaagt er iets aan mij. Iets waar ik voornamelijk in de avonduren tegen aan loop. Op het moment dat ik thuis kom van werk, of als de kinderen op bed liggen is het leeg en stil om mij heen. Hierom moet ik zo nu en dan een traantje laten, want het blijkt mij toch meer te doen dan ik in eerste instantie heb willen toegeven.
Niet naar huis willen
Overdag heb ik mijn draai goed gevonden. Ik heb het goed naar mijn zin op mijn werk en werk op de dagen dat de kinderen bij hun moeder zijn dan ook veel. Ik begin dan extra vroeg en ga later naar huis. Waarom? In het begin wist ik dat niet, maar nu dringt het tot mij door dat er hier op werk reuring om mij heen is en ik me, ondanks dat ik veel alleen in een kantoor zit, voel ik me hier toch niet écht alleen. Maar de laatste weken merk ik dat ik dat eigenlijk alleen maar doe om niet naar huis te gaan. Want thuis is het zo stil en ga ik mezelf alleen voelen.
In de week dat de kinderen bij mij zijn ga ik gewoon op tijd naar huis zodat ik in de avonduren ook nog wat tijd met de kinderen kan door brengen. Maar op het moment dat de kinderen naar bed moeten, begin ik hetzelfde gevoel weer te krijgen van eenzaamheid. Ondanks dat ik dan niet alleen thuis bent, voelt het wel zo. Want het is dan meteen weer stil om mij heen. En toch stel ik het op bed leggen van Elin en Vince niet uit, omdat ik weet dat zij hun nachtrust nodig hebben. Het liefst zou ik hen zo laat mogelijk op bed leggen zodat ik mezelf niet eenzaam voel, maar toch doe ik dat niet.
Maar op het moment dat je ze dan op bed legt en beneden op de bank gaat zitten komt het gevoel weer boven drijven. Ondanks dat ik en mijn ex meestal niet veel tegen elkaar zeiden op het moment dat wij in de avonduren op de bank zaten, was er toch het gevoel van ik ben niet alleen. Toen voelde ik mij zeker niet eenzaam.
Hoe kan ik met dit gevoel om gaan?
Omdat ik geen makkelijker prater ben zal ik niet snel met dierbaren over dit onderwerp praten. De meeste weten dan ook niet dat ik mij momenteel zo voel. Door de door mij gevolgde training ben ik wel iets opener geworden en durf ik meer tegen dierbaren te zeggen. Echter denk ik nog steeds te weten hoe zij over mijn denken op het moment dat ik iets tegen hen vertel. Ik vul dit in voor hen, terwijl dat helemaal niet zou is. Ik moet nog leren om ook dit soort dingen tegen heb te vertellen. Dat lucht mij waarschijnlijk op en misschien voel ik me daardoor minder eenzaam. Minder eenzaam omdat ik een luisterend oor heb, iemand die mij antwoord kan geven, iemand die mij aanhoort.
Minder eenzaam voelen
Ik heb mezelf de laatste weken regelmatig de vraag gesteld wat ik er aan zou kunnen doen om mezelf minder eenzaam te voelen. En hierop kon ik geen passend antwoord geven. Ik zou wekelijks bij vrienden de deur kunnen platlopen of hen uitnodigen om bij mij te komen vergezellen. Maar ook dierbaren hebben een eigen leven en hebben hierin niet altijd tijd. Ik zou daarna om de week met mijn centen de Bossche horeca kunnen gaan spekken en daar nieuwe mensen proberen te ontmoeten. Maar omdat ik het vertrouwde nog steeds niet los kan laten doe ik dan niet uit mezelf. Als ik de stad in zou gaan dan zou dat met vrienden zijn. Ik zou dan de hele avond met hen praten en zo zou ik nog geen nieuwe mensen ontmoeten. Zou ik een nieuwe partner willen? Natuurlijk zou ik dat willen, maar momenteel ben ik daar nog niet aan toe. Ik moet eerst mezelf weer compleet op de rit krijgen voordat ik daar open voor zal staan. Daarnaast moet ik voor mezelf uitzoeken aan welke kenmerken mijn eventuele nieuwe partner moet voldoen, maar daar ben ik op dit moment nog totaal niet mee bezig.
Eerst mezelf compleet op de rit krijgen en dan pas ga ik kijken hoe ik mijn eenzaamheid kan aanpakken. Ik weet zeker dat ik in de toekomst iemand ga vinden die bij mij het gevoel van eenzaamheid kan wegnemen.
