Hoe haat het nu met mij? Een vraag die de laatste maanden regelmatig door mijn hoofd heen spookt. Enkele maanden geleden, zeg maar rustig dat dit nu bijna een jaar geleden is, heb ik mijn laatste persoonlijke blog geschreven. Halverwege februari gaf ik aan hoe het op dat moment met mij ging. Op dat moment zat ik goed in mijn vel, maar toch overheerste het eenzaamheidsgevoel. De weken zonder de kinderen werkte ik daarom lange dagen. Op het moment dat ik aan het werken was, vergat ik de eenzaamheid een beetje, tenminste ik ontkende dat het er was. Ik besloot aan mijn eenzaamheid te gaan werken. Ik was op de goede weg, maar toen was daar ineens corona. Dit virus hield Nederland behoorlijk in zijn greep, dus werken aan de eenzaamheid kreeg ineens weer een behoorlijke tik.
Corona houd de wereld in zijn greep
Vanaf het begin van het jaar hadden wij op ons werk te maken met het corona-virus wat het land, waar onze leveranciers zich bevinden, China compleet plat legde. Schuiven met containers was toen onze grote dagelijkse bezigheid. Maar dat corona zich daarna zou verspreiden naar Europa en de rest van de wereld had ik toen nog niet gedacht. Eenmaal in Europa ging Nederland al snel in een slimme lock-down. Vanaf dat moment was thuiswerken de norm, de scholen gingen dicht en ook de rest van het dagelijkse leven werd op zijn kop gezet. Ik heb altijd geroepen dat deze lock-down geen invloed heeft gehad op mij, maar als ik dat nu bekijk heeft het wel degelijk mentale invloed gehad.
Op werk in tweede lock-down
Tijdens de eerste lock-down in Nederland was het de dagen op een andere manier indelen. Bij het thuiswerken was het in alle vroegte op staan om al een hoop zaken te kunnen verwerken voordat de kinderen wakker werden. Daarna was het ineens overschakelen naar meester Dewi en moest ik zowel Elin als Vince thuisonderwijs geven. Dat waren zware en lange dagen. Dagelijkse ritmes werden compleet op zijn kop gegooid. Aan de ene kant probeerde ik alles voor de baas goed te regelen en aan de andere kant probeerde ik de kinderen zo goed als ik kon het schoolzaken bij te brengen. Maar de weken dat de kinderen niet bij mij waren, stond ik nog net zo vroeg op en sloot ik de computer pas weer laat af. Maar alleen de hele dag thuis werken, geen afleiding, geen rumoer…oftewel gewoon eenzaam. Daarin is dus niks veranderd sinds mijn laatste blog. Maar gelukkig mochten de kinderen halverwege mei weer naar school en kon ik mijn werkzaamheden gewoon weer in Hedel uitvoeren. Langzaam begon het dagelijkse leven weer normaal te worden.
Maar toen alles weer een beetje normaal begon te worden, dacht corona daar toch anders over. In sneltreinvaart kreeg corona weer grip over onze dagelijkse leven en besloot de regering nieuwe maatregelen in te voeren. Thuiswerken werd weer de nieuwe norm, waarop ook mijn baas verlicht was regels in te voeren binnen het bedrijf. Een van die regels was afwisselend op kantoor werken als weer vanuit thuis werken. Verder werden er op kantoor diverse andere regels ingevoerd. Verplicht dragen van een mondkapje als je in de gangen rondwandelt en als je in overleg bent met collega’s. Ook verplichte looproutes werden ingevoerd. Dit is natuurlijk goed om te zorgen dat we zo snel mogelijk de macht van het virus kunnen beperken. Normaal gesproken werk ik samen op een kantoor met een collega. Deze collega werkt werkt parttime en zit ik dus 2 dagen alleen op kantoor. Maar door het afwisselend op kantoor- als thuiswerken werk ik niet alleen alleen op de dagen dat ik vanuit huis werk, maar de dagen dat ik nu op kantoor werk is het kantoor ook leeg.
Wat doet corona met mijn gevoel?
Ondanks dat ik altijd vrolijk probeer te doen weet ik eigenlijk momenteel niet zo goed hoe ik mezelf nou precies voel. De ene dag voel ik mezelf veel beter in mijn vel zitten dan de andere dag, de ene dag voel ik mij vrolijk en de andere dag doe ik alleen maar vrolijk. Maar wat voorop staat is dat ik me nog steeds eenzaam voel, en misschien wel meer dan als aan het begin van het jaar. Dit komt waarschijnlijk omdat we natuurlijk momenteel beperkte bewegingsvrijheid hebben en er een hoop dingen die ik gewend was te doen momenteel niet kan doen. Wekelijks ging ik wel enkele keren bij de rugbyclub kijken of een tijdschrift lezen in de bibliotheek. Dat doe ik alleen, maar toch voel ik mer dan niet alleen.
Afgelopen week werd er op een grappige manier door een collega aan mij gevraagd of ik al aan het daten was. Mijn antwoord naar hem was “Nee daar ben ik nog niet aan toe”. Maar klopt dit eigenlijk wel? Ben ik hier inderdaad nog niet aan toe? Ik zou graag thuis komen en in de avonduren gezellig met iemand op de bank zitten, maar ik durf dat gewoon nog niet. Ik begon net weer mensen te vertrouwen en toen kwam daar de corona terugslag. Momenteel vertrouw ik maar een paar personen en hierdoor durf ik dus nog gewoon geen nieuwe stap te zetten.
Tussen de kinderen en mij?
Door het gedoe met corona en mijn gevoelens merk ik dat ik de laatste tijd een erg kort lontje heb. De meeste mensen zullen dat niet merken aan mij, maar ik weet dit korte lontje voor de buitenwereld goed te verbloemen. Maar ik moet wel een uitlaatklep hebben voor mijn gevoel, en tot mijn spijt reageer ik mezelf af op de kinderen. Natuurlijk halen mijn kinderen soms het bloed onder mijn nagels vandaan, alleen kan ik hier momenteel niet tegen. En hoe kwader ik op hen wordt, hoe meer zij hun kont juist in de krib gooien. Ik weet van mezelf dat ik heel standvastig en koppig kan zijn, en omdat Elin en Vince deze kenmerken ook bevatten botst het dus vrij regelmatig tussen ons. Op het eind van de week voel ik met dan ook gesloopt en ben ik mentaal leeg. Normaal gesproken zou ik ’n dag nodig hebben om bij te tanken, maar dat is op dit moment meerdere dagen. Ik baal er enorm van dat ik mijn tekortkomingen op hen af reageer en hier ben ik erg verdrietig om. Als we straks uit de tweede lock-down komen en we weer meer bewegingsvrijheden hebben, is dit iets wat ik heel snel onder controle moet proberen te krijgen. Dat maakt de band tussen de kinderen en mij namelijk alleen maar beter.
Waarom laat ik nog niemand toe in mijn leven?
Als het antwoord op de vraag waarom ik nog niemand toe laat in mijn leven zo simpel was geweest, dan had ik hier zeker iets mee kunnen doen. Maar het antwoord is voor mij helaas niet zo simpel. Ik had na het afronden van de cursus aan het begin van het jaar het vertrouwen dat ik flinke stappen in mijn leven kon maken, maar helaas heeft corona hierbij roet in het eten gegooid. Dit is allemaal door beperkingsmaatregelen op een laag pitje komen te staan, wat ik als straks alles voorbij is en we weer meer mogen ik zeker heel snel weer moet gaan oppakken.
Natuurlijk droom ik wel eens dat ik mijn leven weer deel met iemand, maar zoals een Nederlandse zanger wel eens zong zijn de meeste dromen bedrog en zo dus ook voor mij. De persoon in mijn dromen heeft haar eigen gezin. Ze is gelukkig en dan gun ik haar ook. Waarschijnlijk dat deze onbereikbaarheid er voor zorgt dat ze vaak in mijn dromen voorbij komt en dat het verlangen naar haar alleen maar groter wordt. De vriendschap die ik met haar heb in het echte leven, vind ik dan ook belangrijker dan het delen van mijn leven met haar. We praten veel via de whatsapp en de keren dat we elkaar zien hebben we serieuze gesprekken en soms soms hele vreemde gesprekken. Maar de gevoelens die ik in mijn dromen heb voor haar verdwijnen helaas niet buiten de dromen om. Waarschijnlijk durf ik vanwege deze gevoelens geen andere persoon in mijn leven tot te laten. Hier zal ik voor mezelf hard aan moeten werken anders blijft de eenzaamheid. Wachten op een onbereikbaar persoon is niet eerlijk ten opzichte van een eventuele toekomstige partner, maar belangrijker nog niet eerlijk ten opzichte van mezelf.
Afhandeling koophuis
De afhandeling van het koophuis, wat ik nog bezit met mijn ex partner, zit momenteel in de afsluitende fase. Op het moment dat is afgesloten kan ik ook dit hoofdstuk weer afsluiten en geeft dit mij misschien wel wat meer rust in mijn hoofd. Vanwege covid-19 loopt dit proces echter langzamer dan door mij verwacht, maar ik heb er een goed gevoel over dat dit hoofdstuk voor het eind van het jaar is afgesloten.
