Woensdag 26 februari 2020 trok ik voor het laatst mijn kiel uit, tenminste na thuisgekomen te zijn uit het centrum van Oeteldonk na drie volle dagen carnaval. Vorig jaar heb ik de kiel nog één keer aangehad op het strand in Zeeland, maar dat is niet te vergelijken met het aantrekken van de kiel voor het feest der feesten. Afgelopen jaar hoopten we natuurlijk dat we dit jaar weer in volle teugen konden genieten van het spel Oeteldonk, maar toen in het najaar weer alle teugels werden aangetrokken zag ik de bui al weer hangen. De bouwhal ging op slot, het Kwèkfestijn werd wederom afgelast en daarna besloot de Oeteldonksche Club zelfs alle grote carnavalsevenementen af te blazen. De zin in carnaval was ineens weer verdwenen en de hoop dat het feest door zou kunnen gaan werd ineens weer door de gootsteen weggespoeld. Maar toen van het een op het andere moment bekend werd dat alle maatregelen zouden verdwijnen voor carnaval, begon het toch ineens weer te kriebelen. De kieltjes werden afgestoft, de nieuwe emblemen werden toegevoegd en Oeteldonkse vlag werd weer uitgehangen. Afspraken maken over hoe en wat met de kinderen en toen was het ineens zaterdag 26 februari.
Één dag carnavallen!
De kinderen hadden op school al carnaval gevierd en ik besloot op zaterdag met hun mee te doen aan een speurtocht in het centrum. Ik ging daar met geen enkele verwachting naar de stad met hen. Ik was benieuwd hoe het na twee jaar zou voelen om weer in boerenkiel door de stad te lopen? Zouden er veel mensen zijn? Was het Oeteldonkse gevoel er nog? Hoe zou ik reageren om ineens weer onder de mensen te zijn? Vragen waarop ik graag de antwoorden op voorhand had willen hebben. Bij het zien van de eerste kieltjes, het horen van Oeteldonkse muziekskes viel alles meteen weer op zijn plek. Het was net of dat gevoel nooit weg was geweest. Eindelijk weer onder de mensen, het voelde meteen als thuiskomen. De vragen die ik had werden dus binnen enkele seconden beantwoord. Maar de bedoeling om maar één dag te gaan carnavallen verdwenen dus meteen als sneeuw voor de zon. Bij het zien van al dat moois was de drang om langer op pad te gaan ineens aanwezig.
Ik zag de zaterdag de kinderen genieten tijdens de Oetelloop. Spelend met andere kinderen die meeliepen. Ik zag ze genieten van de sfeer die in de stad hing. Ik zag ze genieten van het Oeteldonk waar ik jaarlijks van geniet. Na een mooie tocht door Oeteldonk en door na afloop nog wat genoten te hebben was het tijd om de kinderen weg te brengen naar hun moeder. Toen het bekend werd dat alle maatregelen zouden verdwijnen en de Blauwen Aovond door zou gaan werden er meteen afspraken gemaakt om daar naar toe te gaan. Maar we begonnen allemaal te twijfelen. We waren bang dat de sfeer in de Brabanthallen niet hetzelfde zou zijn, zoals dit voorheen was in het Theater aan de Parade. Dus besloten we niet te gaan en in plaats daarvan de sfeer in de stad te gaan proeven. En wat was dat fijn. Veel bekenden en onbekende personen gesproken. Lekker genoten onder het genot van meerdere biertjes en vele shotjes. Uiteindelijk ging het licht aan in de kroeg waar ik op dat moment was.
Dag van de intocht
Zondagochtend vroeg op omdat we de intocht zouden gaan lopen…oops…dit jaar was er geen traditionele intocht. Maar toen wilde ik weer in alle vroegte naar de stad. Na de kinderen te hebben opgehaald zijn we bij mijn ouders de tas met slaapspullen gaan brengen. Elin en Vince hadden namelijk enkele weken eerder met hun neefje en nichtje het snode plan gekweek om met elkaar bij opa en om te slapen. Tas met kleding weggebracht en ruim voor 11 uur stonden we op de markt tussen de vele mensen. Ik had veel mensen verwacht, maar dat het zo druk was had ik eigenlijk helemaal niet verwacht. In een lekker zonnetje was het wederom genieten van een heerlijke sfeer. De kinderen hadden vriendjes en vriendinnetjes gevonden en waren lekker met elkaar aan het spelen. Hierdoor konden wij, ouders, met elkaar genieten onder het genot van biertjes en glaasjes brandewijn. Toen het officiële gedeelte voorbij was ben ik vervolgend met de kinderen naar een overvolle Uilenburg gegaan. Daar zag ik de kinderen steeds meer tot leven komen en bij de vraag of ik ze naar opa en oma moest brengen kreeg ik telkens het antwoord: “wij willen nog niet gaan”. Zo kon ik dus zelf even op pad terwijl de kinderen elkaar bezig hielden. Zo kwam ik weer vrienden tegen die ik al een hele poos niet had gezien. Gezamenlijke vrienden van mijn ex partner en mij. Vroeger hadden wij regelmatig contact en gingen we zo nu en dan met elkaar op stap. Het wederzien voelde meteen weer goed en eigenlijk kwamen we er achter dat we elkaar al te lang niet hadden gezien. Na enkele biertjes met elkaar gedronken te hebben, spraken we af om na carnaval snel een keer af te spreken. Een flinke stap omdat ik dit uit mezelf nooit zo snel zou afspreken. Maar de avond viel langzaam en de kids waren ook nog steeds in de stad. Het was dus tijd om die uit de Uilenburg te halen en naar opa en oma te brengen. Omdat er pannenkoeken op het menu stond en de kinderen honger hadden, was het dit keer geen probleem om ze mee te krijgen. Na ze afgezet te hebben besloot ik nog even terug te gaan naar de stad. Niet te lang, want ik moest de maandag namelijk gewoon werken. Ondanks dat het overal druk was, hing er toch een heerlijk vibe in de stad. Ik kreeg een gevoel wat ik al jaren gemist en dit voelde daarom misschien wel lekkerder als andere jaren. Na een gezellige kroegentocht met vrienden eindigden we in Bar le Duc en voor we het wisten ging het licht aan.
Werken tijdens carnaval?
Voor het eerst in, ik denk misschien wel, 25 jaar moest ik werken gedurende carnaval. Waarom? Een lang verhaal, maar daar ga ik jullie niet mee lastig vallen. Gelukkig had ik na een flinke stapavond nergens last van en zette ik rond 7.30 uur al de computer aan in Hedel. Rond 3 uur besloot ik mezelf weer te mengen in de stad. Elin en Vince waren al door mijn zus meegenomen naar de stad en waren al vanaf een uurtje of 11 in de stad. Dus snel naar huis, kiel aan en weer snel naar de stad. De kinderen waren net buiten de drukte aan het spelen in de stadsspeeltuin. Gelukkig kon ik ze nog even zien voordat ze weer naar mijn ouders gingen. Even zelf op een kleine kroegentocht voordat ik weer verder zou gaan met vrienden. Van Bar le Duc tot de Buurvrouw en van Plaats Royaal tot de drukke bende bij Legend. Overal waar gezelligheid was ben ik wel geweest. Met de rugbyclub is het al zo lang ik weet een traditie om op maandagavond met elkaar op stap te gaan. Normaal gesproken ben ik daar nooit bij omdat ik met mijn carnavalsmaatje op stap ben. Maar dat maatje had helaas op zondagavond zijn enkel verzwikt en was er dus niet op de maandag. Dus ik kon best wel even bij Bar35 gaan kijken waar de rugbymannen en vrouwen zouden zijn en dat heb ik geweten. Wat een gezelligheid en wat was het biertempo hoog. Oude teamgenoten weer gesproken en verder heel veel lol gehad. Maar toch besloot ik om op een bepaald om verder te gaan. Ik had afgesproken met iemand die ik zaterdagavond had ontmoet in Bar le Duc. Van Bar35 naar Bar le Duc is nog geen 50 meter, maar op een of andere manier ben ik toch eerst naar Plaats Royaal gegaan. Het straatcarnaval daar in de Ridderstraat is altijd een mooi feest. Maar uiteindelijk toch weer in Bar le Duc geëindigd. Na een leuke gezellige avond ging ineens het licht aan en voor ik het wist zat ik met een, voor mij enkele dagen eerder ontmoete dame, op een vensterbank van een verlate kroeg gezellig te kletsen. Dit zou ik in het verleden nooit hebben gedaan, maar dankzij de cursus, en misschien ook wel de nodige drankjes, hebben we daar toch ruim een uur zitten kletsen. Maar het begon op den duur snel kouder te worden en we besloten huiswaarts te gaan. Ik heb haar netjes richting huis gebracht en ben toen mijn fiets gaan halen. Nee stond niet in de fietsenstalling waar ik hem dacht neergezet te hebben, maar gewoon in de Uilenburg. Te veel meters gemaakt dus.
De laatste dag
En toen was het ineens dinsdag. Waar ik mezelf eigenlijk had voorgenomen alleen maar op zaterdag op stap te gaan, had ik er nu al drie leuke dagen op zitten. Met de carnavalsclub hadden we afgesproken om rond 11 uur op de markt te zijn. Hier was van alles te doen voor de kinderen. Ik moest ze dus ophalen bij mijn ouders. Ze waren er in ieder geval al klaar voor. Ze hadden er net als mij al drie dagen feest opzitten en ze genoten nog steeds en konden niet wachten om weer in de stad te zijn. Ook zij waren al elke dag de zelfde kinderen tegengekomen waar mee ze leuk hadden kunnen spelen. Bij mijn ouders vroeg ik waar ze in de avond wilde slapen en ze gaven beide aan om gewoon thuis te willen slapen in hun eigen bed. Helemaal goed, maar diep van binnen baalde ik wel een beetje. Ik liet mijn vader ons afzetten in de stad en we stonden om 11 uur al weer op de markt. Ik had een grote doos met confetti meegenomen en een tas met vloeibare versnaperingen. De doos werd in het begin gebruikt als een soort tafeltje. Lekker makkelijk want dat stond het bier wat hoger. De kinderen konden lekker spelen op een afgesloten stuk van de markt, ze konden worden geschminkt en ze kregen wat lekkers. Vince heb ik enkele uren niet gezien en Elin die was op een andere manier aan het genieten. Op een bepaald moment kwam een kindje vragen wat er in de doos zat. Toen we de doos deden openen en de kinderen de confetti zagen was het hek van de dam (sorry gemeente). Voor we het wisten lag stuk waar wij stonden helemaal onder een dikke laag confetti. Na enkele uren gespeeld te hebben zijn we richting de Uilenburg geslopen en hebben de kinderen daar nog enkele uren met elkaar gespeeld en heb ik met de ouders nog lekker kunnen kletsen. Maar langzaam zag ik de lichtjes doven bij de kinderen. Dus ik besloot op een bepaald moment om richting mijn ouders te gaan. Ik moest mijn nichtje daar brengen want die zou daar blijven slapen en ik moest mijn auto ophalen. Maar waar de kinderen eerder gezegd te hebben in hun eigen bed te willen slapen, wilde ze nu toch ineens blijven slapen bij opa en oma. In dat geval….besloot ik toch maar terug te gaan naar de stad. Wederom een gezellige kroegentocht gehad met Oeteldonkers onder elkaar. Eigenlijk is de dinsdag de leukste dag van het feest der feesten. Ik kwam wederom vrienden tegen die ik al jaren niet had gezien of gesproken. Via enkele kroegen kwam ik een kroeg binnen en wie stond daar? Juist die leuke gezellige dame die ik enkele dagen eerder in Bar le Duc had ontmoet. En voor ik het wist hebben we met zijn tweeën nog enkele kroegen aangedaan om vervolgens samen carnaval te gaan afsluiten in Bar le Duc. Met nog enkele Aardappeltjes en vrienden die daar ook waren. Voor we het wisten kwamen er worstenbroodjes voorbij en werd het thema voor de volgende carnaval bekend gemaakt. Thema: Oeteldonk omèrrumt oe. Het licht ging aan en we werden weer naar buiten geveegd. Vier avonden carnaval, vier keer uit dezelfde kroeg buitengezet. En eenmaal buiten hebben we nogmaals ruim een uur buiten op de vensterbank van het verlate kroegje zitten kletsen. Toen was carnaval toch écht afgelopen.
Ik wil iedereen bedanken die dit feest voor Elin en Vince heeft laten slagen. Ze hebben genoten en hebben nu al zin in het volgende roodwitgele feest. Daarnaast wil ik iedereen bedanken die heeft gezorgd dat ik een fijne carnaval heb gehad. Zonder jullie was dit niet mogelijk geweest. Ik hou van jullie allemaal. Dank jullie wel.
Carnaval in een digitale notendop
