In een eerdere blog heb ik vermeld dat mijn ouders dit jaar vijftig jaar getrouwd zijn en zij ons daarom mee willen nemen naar Wales. En deze gezamenlijke week in Wales heeft plaats gevonden tijdens de herfstvakantie. Het was de maandag van de herfstvakantie en de wekker ging al om half een ‘s-nacht. Dat is natuurlijk erg vroeg om op te staan. Maar aangezien we ons al om 5 uur al moesten melden in het Franse Calais om de ferry te kunnen pakken richting de andere kant van het kanaal, moesten we wel zo vroeg op staan en vertrekken. In de miezer regen reden we richting de haven van het Franse Calais. Rond Duinkerke merkte ik dat de wind behoorlijk begon aan te wakkeren en dat betekend meestal een dat de wind op zee ook wel eens stormachtige zou kunnen zijn. Na het inchecken in de haven en het passeren van de douane, was het na een tijdje wachten eindelijk tijd om te boarden op de boot van Irish Ferries.
Na een behoorlijk onstuimige overtocht, die de kinderen niet echt heel fijn vonden, kwamen we aan in Dover. Met de opkomende zon boven de White Cliffs of Dover en de laatste instelling in de auto’s verzet te hebben konden we aan onze tocht dwars door Engeland richting Wales gaan beginnen. De mindset nog even op het links rijden instellen waarna de eerste rotondes moesten worden genomen. Om bij onze eindbestemming La Cala in Penderyn te komen moesten we Engeland doorkruisen.
Croeso I Cymru
Bij het passeren van de Prince of Wales Bridge over de Severn kwamen de herinneringen aan vroeger pas echt goed bij mij naar boven, zeker toen de eerste verkeersborden in twee talen voorbij kwamen vliegen. Via Cardiff en Pontypridd vervolgde wij onze weg richting Penderyn aan de rand van Nationaal Park de Brecon Beacons. Bij Abercynon besloten we de snelweg te verlaten en binnendoor te rijden naar ons huisje voor de komende week. Ruim 400 kilometer nadat we uit Dover waren vertrokken kwamen we aan bij onze uitvalbasis voor die week in Penderyn. Na de spullen uit de auto geladen te hebben en de bedden te hebben opgemaakt moesten er nog wat boodschappen gedaan worden voor het avond eten.
Abercynon
Na een heerlijke nachtrust heb ik een heerlijke ochtendwandeling gemaakt. Alleen deze viel langer uit dan ik had gedacht, dit vanwege wegen die er wel moesten zijn, maar er niet waren. Verder stond de dinsdag in het teken van het bezoeken van Abercynon, de stad waar mijn vader zijn jeugd heeft doorgebracht. Abercynon is een typische kleine mijnwerkersstad waarvan er vele zijn in Wales. Via Mountain Ash Road reden we Herbert Street in Abercynon binnen. Meteen stijl de berg af naar beneden, want onderaan bij het spoor is waar mijn opa en oma woonden. Mijn vader kwam hier nog wat oude bekende tegen. Vervolgens hebben wij een heerlijke wandeling van enkele kilometers gemaakt in de stad en via de basisschool van mijn vader kwamen wij weer terug bij de auto. Hierna zijn we doorgereden naar de “Glyn-Taf Crematorium & Cemetery” in Pontypridd. Hier ligt een gedenksteen van mijn opa en oma. Na een lange zoektocht en wat telefonische hulp van mijn in Cornwall wonende tante konden we deze gedenksteen uiteindelijk vinden. Omdat ik deze nog nooit had gezien vond ik dit best wel speciaal. Vervolgens besloten we boven op een bergtop iets te gaan drinken in The Rose Crown. Een typische Britse pub, maar deze was helaas permanent gesloten vanwege de gevolgen van covid. We besloten verder door te rijden richting de top om daar te genieten van de schitterende vergezichten. De kinderen zijn van hier uit vervolgens helemaal naar de top gelopen achter schapen aan. Na weer in het dal aangekomen te zijn hebben we in The Navigation in Abercynon iets gedronken om vervolgens in Merthyr Tydfil boodschappen te doen voor het avondeten.
Kruipen door grotten
Na wederom een heerlijk ochtend wandeling gingen we op de woensdag actief doen. In Nederland hadden we gekeken wat misschien wel eens een leuke activiteit voor de kinderen zou kunnen zijn en hierbij was mijn zus uitgekomen bij het kruipen door grotten. In het Rock UK Summit Centre van Trelewis zouden we dit gaan uitvoeren. Na een korte welkom en het invullen van een gezondheidsverklaring werden we in speciale caving pakken gehesen. Een soort rubberen overalls waardoor we door de grotten heen konden kruipen zonder vies en of nat te worden. Nog laarzen aan en een helm op met een lamp erop en we waren er helemaal klaar voor. Na voor de ingang van de grot, een gemaakte grot met verschillende kamers en doorgangen, de laatste instructies ontvangen te hebben begonnen wij aan ons caving avontuur. Ik moest meteen plat op de buik om door de eerste hindernis heen te kruipen. Waar dit voor de anderen niet nodig was, had ik helaas geen andere keus. We kwamen uit in een kleine kamer waar we uitleg kregen over de natuurlijke grotten. Vervolgens moesten we naar een andere iets grotere kamer. Op zich was dit goed te doen. Helaas vond Elin het te spannend. Na de instructeur gevraagd te hebben of de eerste doorgang de kleinste doorgang was en ik hierbij het antwoord kreeg dat dit een van de grootste doorgangen was besloot ik samen met Elin terug te gaan naar de ingang. Stoer dat ze durfde te zeggen dat ze het spannend vond en niet verder wilde. De rest hebben we achter gelaten in de grot zodat zij verder konden caven door de grot. Ik wilde natuurlijk niet ergens vast komen te zitten in een onbekende donkere omgeving. Maar de verhalen die ik van de anderen heb gehoord was het een hele leuke benauwde ervaring.
Diep onder de grond
Na het actief door grotten heen kruipen besloten we naar het National Coal Museum Big Pit te rijden om daar een echte “Welsh coal mining experience” te krijgen. Oftewel we volgde de ene ondergrondse ervaring op door een andere ondergrondse ervaring. Toen ik klein was hebben wij dit ook gedaan met mijn ouders toen wij in Wales op vakantie waren en wij dachten dat dit ook een mooie belevenis zou zijn voor onze kinderen. Na een snelle picknick op de parkeerplaats bij de Big Pit hebben wij ons gemeld bij de ingang van de kolenmijn. Omdat wij aardig op het einde van de dag aankwamen waren er nog maar twee afdelingen beschikbaar, dus besloten we snel deze afdalingen te gaan nemen. We moesten hiervoor wel ons reisgezelschap opsplitsen in twee groepen. Ik zou samen met mijn zus en alle kinderen afdalen in de mijn. Na een miner-helm opgekregen te hebben daalde we in de lift af naar zo’n 90 meter onder de grond. Hier kregen we uitgelegd hoe het leven als “Miner” was. Tevens kregen we uitleg over de verschillende gevaren, de luchtsluizen en de paarden die beneden in de mijn werden gebruikt. Jammer genoeg mochten we onze telefoons niet meenemen, dus konden we geen foto’s nemen op grote diepte. We moesten namelijk alle apparaten waarin een batterij zat boven de grond achterlaten, van telefoon tot digitaal horloge en zelfs de autosleutel moest boven de grond worden ingeleverd. Na weer aan de oppervlakte gekomen zijn hebben we nog een digitale experience kunnen meemaken waarin we op een leuke manier te zien kregen hoe het onder de grond er aan toe ging. Deze audio visuele tour was misschien nog wel leuker en indrukwekkender dan het echt daadwerkelijk op 90 meter onder de grond zijn. Ook hebben we het museum, het oude badgebouw, nog bezocht en genoten van de uitzichten die het terrein te bieden had. Het National Coal Museum Big Pit is gratis te bezoeken, alleen voor het parkeren van je auto betaal je een klein bedrag. Nadat we via de supermarkt terug gereden waren was het tijd voor een lekker rustig avond programma.
Familie op bezoek
Wederom heerlijk geslapen en vervolgens wakker geworden om een lekkere ochtend wandeling te maken. Vandaag zou een rustige dag worden omdat er familie op bezoek kwam in Penderyn. We zouden hierdoor dus de gehele dag in ons vakantiehuis zitten. De broer en zus van mijn vader kwamen op bezoek, en ook mijn nichtjes kwamen op bezoek. Gezellig en leuk om ze allemaal weer te zien, maar zoiets is natuurlijk niet echt leuk voor onze kinderen. Ik had sommige al ruim 20 jaar niet gezien, dus kenden zij al deze mensen al helemaal niet. Door het binnenzitten konden ze hun energie ook niet kwijt. Maar ondanks dat de kinderen hebben gezellig gespeeld met de kinderen van mijn nichtje. De taalbarrière leek er niet te zijn en daardoor hebben ze toch veel met elkaar opgetrokken die dag. Nadat de familie weer op huis aan was gegaan zijn wij met een paar man gaan wandelen op de “Four Waterfalls Walk“. We hadden gelezen dat daar een waterval zou zijn waar je achter door zou kunnen lopen en dat is natuurlijk iets wat je in Nederland nergens kan doen. En deze watervallen lagen op 10 minuten autorijden van ons vakantiehuis. Aangekomen bij de parkeerplaats van de waterval wandelroute, bleek dat we een kleine twee uur, enkele reis, zouden moeten wandelen om achter de waterval door te kunnen lopen. Aangezien het al later op de dag was en binnen enkele uren pikdonker zou zijn en we totaal geen mobielbereik hadden, besloten we alleen naar de eerste waterval op deze Four Waterfalls Walk route te lopen. Dit was nog steeds een kleine 45 minuten wandelen enkele reis. Het was een wandeling die omhoog en omlaag ging, maar de kinderen hebben niet geklaagd over deze wandeling. Eenmaal aangekomen bij de waterval was het deze wandeltocht het zeker waard. Het was een redelijke waterval en vanwege de regenval gedurende de afgelopen nachten viel het water nog steeds met behoorlijke kracht. Via de schitterende natuur zijn we weer terug gelopen richting de auto’s. In de avonduren kwam mijn oudste nicht nog even langs op visite.
Welsh War Memorial
Al weer de laatste dag in Wales waarbij we activiteiten konden ondernemen met elkaar in Wales voordat we terug naar huis zouden rijden. Eerst natuurlijk weer een heerlijke ochtend wandeling gemaakt alvorens we op pad gingen. Op donderdag 27 oktober was het 78 jaar geleden dat onze stad ‘s-Hertogenbosch bevrijd is uit de handen van de Duitsers door de 53rd Welsh Division. Wij hebben in ‘s-Hertogenbosch een monument voor de 53rd Welsh Division en deze bevrijding, maar ook in Pontypridd staat hiervoor een monument. Mijn vader wilde hier even bij stil staan en een herinnering neerleggen bij dit monument. Deze herinnering hebben we door de kinderen laten neerleggen. Hierna zijn we doorgereden naar Cardiff waar iedereen zijn eigen weg kon gaan. Zelf ben ik met de kinderen naar een van de grote trekpleisters van Cardiff en misschien wel Wales gelopen, namelijk naar het Principality Stadium. Dit stadion is het thuishonk van de nationale rugbyploeg van Wales en is met 74500 zitplaatsen een van de grootste rugbystadions ter wereld. In de naastliggende rugbyshop nog wat leuke dingen gekocht alvorens we met zijn allen hebben gegeten in een echte Britse pub.
Terug naar huis
Zaterdag was het weer tijd om terug naar huis te gaan en zat onze zes-daagse minivakantie naar Wales er al weer op. We reden de omgekeerde weg als de heenweg en zijn in Dover nog gestopt om de laatste boodschappen te doen. De kinderen zagen, na de heenreis, zwaar op tegen de boottocht die ons van Dover terug zou brengen naar het vaste land. Maar in tegenstelling tot de onstuimige heenreis, was de terugreis juist heel fijn. Bijna geen golfslag en de kinderen zijn bijna heel de reis buiten op het dek geweest.
Al met al was het een leuke vakantie en zeker voor herhaling vatbaar. We hebben de kinderen kunnen laten zien waar mijn vader is opgegroeid en we hebben ze kunnen laten zien van hoe schitterend Wales kan zijn. Zes dagen, waarvan twee reisdagen, is eigenlijk te kort, maar toch hebben we genoeg kunnen doen gedurende deze dagen.
