Om ongeveer anderhalf jaar gaan we met de hele familie, van de kant van mijn moeder, met elkaar een weekendje weg. Dat zijn heerlijke familieweekenden waarbij het leuk is om elkaar weer allemaal bij elkaar te zien zijn. We praten dan veel met elkaar over van alles en nog wat, we maken lekkere wandelingen of gaan een stukje fietsen en spelen verschillend soort spelletjes met elkaar. Eigenlijk zitten er in deze weekenden te weinig uren.
Na elk weekend wisselt de organisatie en kijken we met zijn allen al uit naar het volgende weekend of de volgende gelegenheid waarbij we elkaar weer zien. De organisatie neemt telkens een grote taak op zich om voor meer dan 40 mensen een geschikte locatie die binnen ons budget valt te vinden en ook deze keer was het de organisatie weer gelukt om een geschikte locatie te vinden.
Als je dan een weekend weg gaat moet je natuurlijk wel een adres ontvangen van waar je op die bepaalde datum verwacht wordt. Dit gaat bij onze familie anders dan jezelf waarschijnlijk gewend bent. Voor afgelopen weekend ontvingen wij onderstaande cryptische omschrijving plus bijhorende cryptische foto. Met deze omschrijving moesten we uitzoeken waar we werden verwacht. Puzzelen dus.
De volgende cryptische omschrijving hebben wij ontvangen om te weten waar wij tijdens het familieweekend zouden verblijven: “Lieve Vennen! Vrijdag 13 oktober 2023 is het weer tijd voor het eVENement van het jaar: het Vennenweekend! Jullie zijn vanaf 16.00 uur welkom en kunnen tot maandag 16 oktober 10.00 uur gebruik maken van de accommodatie. Op zaterdag en zondag staan er activiteiten op het programma, dus zorg dat je niks anders plant! Zouden jullie voor de vrijdag avond zelf wat tapas-achtige happen willen meenemen? Voor de overige maaltijden zorgen we dat er eten aanwezig is. Als er iets specifieks is wat je wel of juist niet lust, laat het ons dan weten. Jullie hoeve geen beddengoed mee te nemen, maar wel een eigen handdoek. Het is oktober en we weten niet wat het weer gaat doen, dus neem sowieso regenkleding mee én een extra setje kleding en schoenen die vies en nat mogen worden voor de activiteit op zaterdag. Tot ziens in de provincie die nog steeds niet weet wat ie wil zijn.“
Met deze tekst is natuurlijk niks mis en zou menigeen gewoon lezen wat er staat en weet je nog geen locatie waar je zou verblijven. Maar met de bijhorende foto en wat slim denkwerk van verschillende familieleden werd de locatie al snel ontrafeld. We kwamen uiteindelijk uit bij Hoeve Plantlust in Oostkapelle. Benieuwd of jullie daar ook terecht zouden komen bij het lezen van bovenstaande tekst. In onze familie-app zijn verschillende regio’s aangedaan zoals Groningen, Maasmechelen, Limburg en ga zo maar door voordat we met een extra hint uitkwamen bij Hoeve Plantlust in Oostkapelle.
Op naar de Hoeve
We hadden geluk want dit keer viel het familieweekend gelijktijdig met de start van de herfstvakantie in het zuiden van het land. Nadat Elin en Vince uit school waren gekomen reden we richt onze bestemming in Oostkapelle om daar een kleine twee uur later te arriveren. We installeerden ons op onze slaapkamers, ja Elin en Vince hadden dit keer een eigen slaapkamer. Vervolgens druppelde er langzaam aan steeds meer familieleden binnen en was het weekend écht begonnen. Iedereen had gezorgd voor wat kleine gerechtjes en daarmee was het avondeten ook meteen geregeld. Leuke gesprekken volgden en voor we het wisten was het ineens zaterdag. Elin en Vince hadden in alle stilte het spel “De Saboteur” zitten spelen, maar rond 1 uur was het voor hen toch écht tijd om te gaan slapen. Want een paar uur later was het namelijk al weer tijd om op te staan. Na een heerlijke korte nachtrust werd ik rond half 8 wakker en was het tijd om te ontbijten. Gebakken eieren met spek is een echte familietraditie en zo ook deze keer.
Expeditie Van de Ven
Op de zaterdag had de organisatie een leuke activiteit geregeld op het strand Vrouwenpolder enkele kilometers van ons verblijf. Deze activiteit zou rond een uurtje of een starten. De meeste familieleden gingen met de auto naar het strand, enkele gingen op de fiets en een klein groepje ging met de benenwagen naar het strand. Een heerlijke wandeling door een boomgaard, over een boerenerf, door een stal, via een landwinkel door de duinen en over het strand. Al met al een kleine 7 kilometer gewandeld voordat er bekend gemaakt werd wat de activiteit zou zijn. We zouden een variant van “Expeditie Robinson” gaan spelen. De familie werd opgedeeld in groepen, alle leeftijden door elkaar, en we moesten met onze groep een viertal opdrachten afronden. Bij de eerste opdracht moesten we water van de zee naar een buis brengen om hieruit tennisballen te verkrijgen die we via een zelf te maken katapult in een mand moesten schieten. Om het makkelijk te maken zaten er gaten in de emmer. Oftewel bij de eerste opdracht zijn enkele mensen erg nat geworden. De tweede opdracht was een eet opdracht. We kregen een viertal dingen geserveerd die we moesten eten. Een van mijn teamleden kreeg een rode ui voorgeschoteld en een ander teamlid moest de vervolgens een stuk gember eten. Daarna was het de beurt aan Vince. Hij kreeg een sprinkhaan voorgeschoteld. Zonder blikken of blozen stopte hij deze in zijn mond en at hem helemaal op. Ja je leest het goed, hij heeft deze sprinkhaan helemaal opgegeten. Aan de laatste gerecht mochten alleen maar volwassenen deelnemen, en bij het zien van de Jalapeno peper begreep ik ook meteen waarom dit was. Helaas was ik de pineut. Hap er vanaf, een keer kauwen en doorslikken. Dit was de tactiek die ik had bedacht. Maar na de eerste hap ben ik gestopt en moest ik de brandweer bellen. Respect voor anderen die het wel gelukt is deze peper te eten. Vervolgens mochten we een puzzelopdracht voltooien en met je grootste vriend google is zo’n opdracht natuurlijk zo gepiept. Als afsluitende opdracht moesten we balancerend op balken met zand een wip in beweging zetten voordat we vuur mochten gaan maken. Met dat vuur moesten we een touwtje doorbranden. Zo gezegd, minder snel gedaan. Touwtje doorgebrand en we waren klaar met “Expeditie Van de Ven”. Hierna moesten we natuurlijk ook weer terug lopen naar het huis alvorens daar weer een leuke avond te hebben.
Veerle in de regen
Op zondag hebben we weer afscheid genomen van veel familieleden omdat zij het familieweekend weer gingen verlaten. Vanwege de herfstvakantie konden wij een nachtje langer blijven. voordat we afscheid zouden nemen stond er, na een heerlijk ontbijt, een stadswandeling in Veere op het programma. Voor de kleinste leden van onze familie was er een leuke speurtocht door Veere georganiseerd. Eenmaal aangekomen in Veere bleken de weergoden ons niet mee te zitten. Gedurende de stadswandeling ging het steeds harder en harder regen. Op Bastion Veere was er helaas geen plek om te schuilen en moesten we de regen wel trotseren. Gelukkig konden we vervolgens in de overdekte binnentuin van restaurant “In den Struyskelder” lekker opwarmen, even wat droger worden en genieten van een lekkere bak warme chocolademelk met slagroom. Na een uurtje opgewarmd te hebben vervolgde wij de stadswandeling door verschillende pittoreske steegjes en kwamen we uit bij “Oma’s Snoepwinkel” waar de stadswandeling ook ten einde kwam. Ook de speurtocht voor de kinderen eindigde bij “Oma’s Snoepwinkel”. Na onze buikjes gevuld te hebben met warme frietjes hebben we afscheid genomen van enkele familieleden en zijn we terug gereden naar Oostkapelle. Later op de dag ben ik nog eventjes op pad geweest om wat zeeuwse geo-caches te vinden. Ook de avond met overgebleven familieleden was erg leuk. Maar iedereen was dusdanig moe van de laatste dagen dat we rond half een toch echt wel de kaarsje deden uitblazen en naar bed gingen.
Het watersnoodmuseum
Rond een uurtje of tien moesten we Hoeve Plantlust gaan verlaten. Dus vroeg op staan, spullen bij elkaar zoeken en inpakken, ontbijten en het huis aanvegen. Nadat de overgebleven etenswaren waren verdeeld namen we afscheid van elkaar. Vanwege de herfstvakantie besloten we niet in een rechte lijn terug te rijden naar huis om het weekend af te sluiten, maar dit via een omweg te doen. Over de stormvloedkering, langs een bakkerij in Zierikzee om Zeeuwse Bolussen te scoren, reden we naar Ouwekerk. In Ouwekerk is het watersnoodmuseum gevestigd. Het museum verteld je alles over de watersnoodramp waar Nederland eind januari begin februari 1953 mee te maken heeft gekregen. Indrukwekkend, maar toch is het niet te bevatten als je het niet zelf hebt meegemaakt. Wat de kracht de natuur kan zijn heeft voornamelijk Zeeland in 1953 ondervonden. Voor Elin en Vince hadden ze een leuke actieve route door het museum. Na nog wat gegeten te hebben zijn we uiteindelijk weer naar huis gereden. Moe en voldaan kwamen we thuis aan en kijken we alle drie terug op een zeer geslaagd familieweekend.
