Al bijna een jaar gaan we gebukt onder Covid-19 en de gevolgen hiervan. Ik merkte dat ik hierdoor aardig aan het eind van mijn Latijn zat. Niet dat ik niet kan leven met alle maatregelen, maar meer dat ik mezelf begon te irriteren aan de kleine dingen. Zeker de laatste weken met het thuiswerken en gelijktijdig het lesgeven aan Elin & Vince. Mijn lontje werd steeds korter en ik reageerde dit vaker af op hen. Dat is natuurlijk niet goed, want zij kunnen er ook niks aan doen. Aan het begin van het jaar ontving ik mijn verlofoverzicht en zag hierop dat ik vorig jaar niet veel dagen had opgenomen. Dat verklaart dat korte lontje misschien een beetje. Op werk hebben we eigenlijk sinds het begin van het corona-tijdperk door geknald omdat het eigenlijk gewoon te druk was om vrij te nemen. Maar dit verlofoverzicht heeft mij wel doen besluiten om de voorjaarsvakantie vrij te nemen. En omdat ook carnaval niet doorging besloot ik lekker een midweek weg te gaan met Elin & Vince. Hier zeiden de kinderen natuurlijk geen nee tegen.
Maar waar ga je dan heen? Normaal gesproken vieren we die dagen carnaval en weet ik eigenlijk niet wat er buiten het Bossche allemaal gebeurd. Na een kleine zoektocht kwam ik halverwege januari uit bij een mooi huisje van Landal in Nieuwvliet-bad in Zeeuws-Vlaanderen. Na wat twijfel heb ik uiteindelijk toch maar geboekt. De kinderen geïnformeerd en het aftellen kon beginnen. Naar mate de vakantie dichterbij kwam, begon ook koning winter grip te krijgen op Nederland. Een week voor vertrek viel er een flink pak sneeuw en deze is vanwege de negatieve temperatuur ook nog eens meer dan een week blijven liggen. De nachttemperaturen van -10 graden en kouder zorgden ervoor dat ik zelfs nog even snel nieuwe schaatsen moest kopen voor Elin zodat we de dagen voor vertrek nog lekker het ijs op konden. Maar het zou dus wel eens een hele koude week in Zeeland kunnen betekenen.
Op de dag van vertrek naar Zeeuws-Vlaanderen was het weer ineens omgeslagen. Temperaturen lagen weer boven het vriespunt en het was aan het regenen. Met een flink pak sneeuw in het Bossche en regen beloofde dat geen fijne reis te worden naar het uiterste puntje van Nederland. Eenmaal buiten ‘s-Hertogenbosch waren de wegen goed te doen en werd de hoeveelheid sneeuw steeds minder. Ik moet zeggen dat er in Zeeuws-Vlaanderen eigenlijk geen sneeuw lag. Hier en daar lag een klein sneeuwdammetje, maar verder waren de velden groen. Na iets meer dan twee uur kwamen we véél te vroeg aan op onze bestemming. Het huisje was nog niet klaar, dus besloten we te gaan doen waarvoor de meeste mensen naar Zeeland komen, we gingen kijken bij de zee. Een beetje frisjes en goed aangekleed klommen we de duinen over en zagen de kinderen voor de eerste keer de zee gedurende deze minivakantie. Ik denk zelfs dat het voor Vince de eerste keer is dat hij de zee heeft gezien, tenminste bewust. Na een kleine wandeling over het strand reden we terug naar Landal. Maar het huisjes was nog niet klaar en we moesten dus nog langer wachten. Als goedmakertje kregen we warme chocolademelk en een Zeeuwse bolus. En lekkere versnapering waar we natuurlijk geen nee tegen konden zeggen. Nadat ons huis gereed was konden we eindelijk de auto gaan uitladen, het huisjes versieren met rood-wit-gele vlaggetjes en rustig neerploffen op de bank.
Als Oeteldonker het strand op
Na een heerlijke nachtrust was het tijd om een grote strandwandeling te gaan maken. Maar als echte Oeteldonkers konden we laatste carnavalsdag natuurlijk niet ongestoord voorbij laten gaan. Dus boerenkiel aan en enkele foto’s nemen in de duinen. Zo blijft deze vakantie ons toch altijd wel bij. Na het maken van de foto’s zijn we vanuit Nieuwvliet-Bad richting de “Verdronken Zwarte Polder” gelopen over het strand. Schelpen zoeken, kijken of we krabbetjes konden spotten en eigenlijk gewoon genieten van het uitzicht, de natuur en het lekker lente weer. Als stadse mensen kom je namelijk niet dagelijks bij het strand. Het weer was echt lekker en al snel waren we genoodzaakt onze jassen te openen, sjaals af te doen en handschoenen weer op te bergen. Na een kleine wandeling kwamen we aan bij de Verdronken Zwarte Polder, een mooi stukje natuur binnen het toch al prachtige landschap. We besloten terug te lopen naar de auto om nog even snel wat boodschappen te doen in Oostburg. De middag stond in het teken van lekker spelen op het park.
Stützpunkt Groede
Op luttele kilometers van Nieuwvliet-Bad ligt het dorpje Groede met daarin het Speel- en Bunkerpark Groede Podium. In de tweede wereldoorlog werd het Stützpunkt aangelegd, als onderdeel van de Atlantikwall, in de vorm van een klein dorp met straatjes en grasperken. Door de ligging in kale weilanden werden de bunkers niet zoals gebruikelijk met zand of rotspartijen bedekt, maar door middel van een dak en opgeschilderde ramen werden de bunkers gecamoufleerd als huis, winkeltje of stal. De originele schilderingen zijn nog steeds te zien op en in de bunkers. De ‘huisjes’ in het bunkerdorp kregen bijpassende namen als Villa Saarland, Villa Moselland en Villa Freundlich. Vriendelijk was het er zeker niet, gezien de flinke hoeveelheid wapens er destijds gestald werden.
Momenteel is het voormalig Stützpunkt een plaats waar kinderen naar hartenlust kunnen ravotten op de boomstammen, avontuurlijke speeltoestellen en op de bunkers. Als het weer de voorgaande weken wat beter was geweest en de ondergrond niet zo drassig was geweest hadden Elin en Vince volop kunnen spelen in de waterspeeltuin en de verschillende hangbruggen kunnen testen. Door het knusse van het bunkerpark maakt dit het spelen extra spannend. Een mooie nieuwe oplossing voor de overblijfselen uit de trieste historie.
Na enkele uurtjes gespeeld te hebben in het verleden hebben besloten we op jacht te gaan naar kibbeling. Dat moest een vrij simpele jacht worden aangezien we ons aan zee bevonden. Via de zwart wit gietijzeren vuurtoren van Breskens reden wij naar het centrum van Breskens. Daar hebben wij een leuke wandeling gemaakt in onze zoektocht naar de gefrituurde visstukken. Maar na een klein uurtje hadden we nog steeds niks gevonden en besloten we de auto te pakken en richting Cadzand te rijden om daar kibbeling te scoren. Maar het lijkt wel of er in heel Zeeuws-Vlaanderen geen viskar te bekennen was, want ook in Cadzand konden we geen viskar vinden. Wel zagen we op afstand iets wat leek op een winkel waar mensen voor in de rij stonden. Omdat we al de hele dag op pad waren besloten we niet te gaan kijken en terug naar Landal te rijden. Daar hebben Elin en Vince weer lekker gespeeld in de speeltuin van het park.
Go west…
De eerste drie dagen aan de Zeeuwse kust zaten er al weer op. Maar jammer genoeg was er vanwege Covid-19 weinig leven in de brouwerij. Maar dat mocht onze pret niet drukken. Via via kreeg ik door dat het Knokkertpad, wederom op enkele kilometers afstand, een leuke activiteit is voor de kinderen. Omdat dit in een klein natuurgebied lag, was dit vrij toegankelijk en geopend. Het Knokkertpad, gelegen in het Bos van Erasmus, bevat leuke avontuurlijke bospaden met zo nu en dan een uitdagend speeltoestel. Op het pad kom je allerlei leuke, speelzame en leerzame vragen en opdrachten tegen. We hebben zoiets enkele jaren geleden ook al een keer in Drenthe gedaan, dus besloten we dit pad ook te voltooien. Na de voltooiing besloten we richting Sluis te rijden. Even kijken of ze in Sluis wel kibbeling zouden verkopen, maar ook hier werden we helaas teleurgesteld. Maar Sluis is wel een mooi oud dorpje wat in de zomermaanden overspoeld wordt door toeristen. Via het meeste westelijke punt, in Sint Anna ter Muiden, zijn we door de polder en een klein stukje België naar Cadzand gereden. Ik had die winkel waar de mensen met hun benen buiten hingen even opgezocht en het bleek de beste viswinkel van Cadzand en omgeving te zijn. En ja…daar verkopen ze kibbeling…missie geslaagd dus. Vandaag was het een heel stuk rustiger en waren we binnen enkele minuten aan de buurt en kon Elin haar heerlijke kibbeling eten. Hierna was het ook weer tijd om terug te rijden naar Bollo om daar nog even op het park te spelen. Tenminste door de kinderen, ik kon dan ondertussen rustig al spullen inpakken zodat we de volgende ochtend meteen de auto konden laden zonder stress.
De vakantie zit er op
En voor we het wisten was het vrijdag en was de laatste dag van onze mini-vakantie aangebroken. Na een lekker ontbijt, het laden van de auto, wegbrengen van het huisvuil was het tijd om te vertrekken en Landal Strand Resort Nieuwvliet-Bad achter ons te laten. Na de sleutels te hebben ingeleverd gingen we nog een kleine wandeling maken op het strand. Nog een keer genieten van de schoonheid van het strand in Zeeuws-Vlaanderen. Na de laatste foto’s te hebben genomen op het strand was het tijd om de reis naar huis te starten. Maar omdat het behoorlijk vroeg was en de reis een kleine 2 uur zou duren had ik besloten op de terugweg nog even een korte tussenstop te maken in Halsteren en daar een bezoek te brengen aan “Fort de Roovere“. Dit is een van de grootste forten langs de Brabantse waterlinie. Met zijn bekende Mozesbrug en de theatertoren Pompejus was dit een mooie tussenstop voordat we verder zouden rijden richting ‘s-Hertogenbosch. Met nog een kleine tussenstop bij de McDonalds in Waalwijk voor een lekker milkshake vanille zat ons mini-vakantie er dan eindelijk op.
Zeeuws-Vlaanderen heeft mij zeker verrast. Ik moet zeggen dat het heerlijke weer hier natuurlijk ook een steentje aan heeft bijgedragen. Zo’n vakantie kan zeker een vervolg krijgen. Maar de volgende vakantie zal waarschijnlijk de zomervakantie worden en daarvoor zal ik mezelf nu eens langzamerhand gaan oriënteren.
